5 voor 12?
De allervriendelijkste ober in mijn favoriete restaurant stond ongeduldig aan mijn tafel. Of ik mij wel realiseerde dat het 5 voor 8 was? “Ik moest er echt een eind aan breien”, zei hij vriendelijk.
Waaraan? De maaltijd, die had ik al in een sneltreinvaart tot mij genomen (petje af voor de keukenbrigade)! Nee, de column waar ik mee worstelde en waar ik mezelf en de tijd bij kwijtraakte. Moest erg denken aan het laatste alzheimercafé waar ik een lezing mocht houden voor mensen met (beginnende) dementie, partners, mantelzorgers en andere belangstellenden. Blijven bijzondere avonden die er toch wel inhakken! Een goed initiatief dergelijke cafés. Er wordt in ieder geval gesproken over dementie en wat dat voor invloed heeft en ook over wat je eventueel nog moet regelen.
Hoe anders ging dat vroeger. Mijn opa leed aan dementie. Vroeger heette dat: ‘opa had aderverkalking en hij was kinds’. Er werd niet over gesproken en na jarenlange ontkenning eindigde opa uiteindelijk in een gesloten inrichting, ergens zoals ik mij als kind kan herinneren in een of ander luguber bos. Daarna was opa weliswaar nog niet dood maar in ieder geval niet meer onder ons. Over dementie werd niet gesproken. Het gebrek aan kennis over dementie maakt het juist zo moeilijk. Mensen met dementie zijn niet gek en horen niet te worden weggezet als mensen die niets meer kunnen.
Het was vorige week collecteweek voor Alzheimer Nederland (ja, mocht u wat in een bus hebben gestopt voor een ander ‘goed’ doel dan bent u hoogstwaarschijnlijk opgelicht. Echt zieke geesten die zoiets doen, lijkt me.) Op de lezing waren veel mensen afgekomen, sommigen met beginnende dementie maar ook veel partners, kinderen en andere belangstellenden. Ik probeer uit te leggen wat dementie (op termijn) voor juridische gevolgen heeft of kan hebben. En dat het echt noodzakelijk is om een testament te maken of je oude testament aan te laten passen, maar vooral om een levenstestament te maken.
Als ik vertel dat er met een modern testament vele duizenden euro’s zijn te besparen heb ik steevast de aandacht. Ja, we blijven Nederlanders. Maar als ik vertel dat bij een gebrek aan een levenstestament je later in het web van de bewindvoering of curatele kunt raken slaat de schrik om het hart.
Drie dagen later zat het eerste stel al aan tafel. Bij de man was beginnende dementie geconstateerd en bij mevrouw constateerde ik alleen maar paniek.
Ze hadden ze gevonden hoor, de oude testamenten. En verdomd, ze zaten in een lange bruine enveloppe, met postzegel. Het was een zwaar verouderd testament waarop geen enkele wijze ook maar rekening was gehouden met (besparing van) de erfbelasting, of opname in een verpleeginrichting. Een levenstestament bestond toen nog niet dus dat was er ook niet.
Als de sodemieter hebben we alsnog alles in orde gemaakt. De besparing van de erfbelasting is leuk meegenomen maar de echte winst zat in de rust die ik de mensen kon geven door het alsnog regelen van zaken.
Bij het verlaten van het restaurant moest ik eraan denken dat 1 op de 5 wellicht dementie krijgt. Er was toch wel een mannetje of 60 aanwezig in het restaurant. Als u meerekent maar liefst 12 die het wellicht krijgen?!
Voor de klant was het 5 voor 12, voor al die anderen was het net als voor mij 5 voor 8.
Ze (u en ik dus) hebben nog ff. Regel het in ieder geval voor 12-en nu het nog kan.