Het verhaal van Richard van Eijk en Veerle Peters
De Ter Aarse Richard van Eijk gaf in maart 2017 zijn leven in Ter Aar op om samen met zijn vriendin Veerle Peters een nieuw avontuur te starten in Zuid-Spanje. Lees hier hun verhaal.
Zo’n 5 jaar geleden kwam ik, Veerle, per toeval in Ojén terecht. Een klein, wit en authentiek Spaans dorp, gelegen in de bergen op ongeveer 8 kilometer landinwaarts boven de kustplaats Marbella. Het was liefde op het eerste gezicht. De lokale bevolking, het aangename klimaat en de sfeer, maken dit dorp fantastisch.
Even terug naar waar het allemaal begon…
Na het afronden van mijn opleiding Hotel en Eventmanagement stond ik te trappelen om het geleerde in praktijk te brengen. Via kennissen kwam ik in gesprek met Ton, toenmalig eigenaar van een prachtig boetiekhotel in Ojén. Hij vertelde dat zijn vrouw, Helga, een ongeluk had gehad waarbij ze haar hand drie maanden niet mocht belasten. Aangezien het hoogseizoen in Zuid-Spanje al in mei begint, betekende dit, dat ik zo snel mogelijk moest afreizen.
In het hotel werkte ik als manusje-van-alles. In de ochtend serveerden we het ontbijt en voorzagen we de gasten van informatie over alle leuke, mooie bezienswaardigheden en activiteiten die in de buurt te doen zijn. Daarna verwerkten we de aanvragen en boekingen die de avond ervoor en in de ochtend binnen waren gekomen, maakten we huisgemaakte cakes en marmelades, ontvingen we aankomende gasten en was er iemand
verantwoordelijk voor de verzorging van de aanwezige gasten. De tijd vloog voorbij. Het voelde alsof ik er een nieuwe familie bij had gekregen. Gasten gingen er dan ook blindelings vanuit dat Ton en Helga mijn ouders waren, blijkbaar straalden wij dat uit. Ondanks dat ik langer had kunnen blijven, ben ik na vijf maanden terug naar huis gegaan. Ik wilde graag weer naar Richard, met wie ik net voor vertrek een relatie was begonnen en, inmiddels zes jaar later, nog steeds samen ben.
De eerste maanden was het fijn om weer in Nederland te zijn, in de buurt van familie, vrienden en natuurlijk Richard. Maar toch was ik onrustig en wist niet goed wat ik wilde. Ik had me aangemeld voor de opleiding sociologie in Rotterdam en stuurde tegelijkertijd allerlei sollicitatiebrieven de deur uit. Deze rusteloosheid gold niet alleen voor mij.
Richard: Aanvankelijk leek fysiotherapie op mijn lijf geschreven maar naarmate de tijd verstreek daalde mijn enthousiasme. Niet vanwege het beroep zelf, maar vooral vanwege de rompslomp om het vak heen. Het doel ‘een cliënt helpen naar herstel’ had naar mijn gevoel geen prioriteit meer. Ik begon me steeds vaker af te vragen of hier mijn toekomst moest liggen. Ik was er wel achter gekomen dat ik graag iets voor anderen wil betekenen en goed ben in het leggen van sociale contacten.
Het was nu of nooit
Tijdens ons vakantie bezoek in Ojén in 2016, bleek dat Ton en Helga op zoek waren naar een stel, dat de verantwoordelijkheid kon dragen voor het runnen van het hotel in alle facetten. We waren er al vrij snel over uit dat dit een geweldige kans voor ons zou zijn. Naast het feit dat we heel veel zin hadden in een nieuwe uitdaging, was het ook een kwestie van nu of nooit. Nu hadden we nog geen koophuis, geen kinderen of andere verplichtingen die verhuizen naar het buitenland in de weg zouden staan.
In maart 2017 hebben we ons leven in Nederland opgegeven voor een nieuw, spannend, avontuur in Zuid-Spanje. Inmiddels wonen we hier ruim drie jaar. We begonnen met werken in het hotel waar we al gauw besmet raakten met de ondernemersgeest van Ton en Helga, die van niks een goedlopend hotel wisten te maken. Het kwam dan voor ons ook niet helemaal als een verrassing, dat hun leuke hotel werd ontdekt door een koper. Het zette ons aan het denken, welke invulling wij aan ons leven zouden willen geven, als het hotel van eigenaar zou wisselen. We wisten in ieder geval zeker: niet terug naar Nederland.
Op eigen benen
Het hotel kopen was voor ons op dat moment geen optie. De aanschaf was niet alleen ver boven ons budget, ook vonden we onszelf te jong om een goedlopend bedrijf over te nemen. Een nieuw project, waar we eigen ideeën en creativiteit in kwijt konden, leek ons veel leuker. We struinden het internet af op zoek naar verlaten B&B’s en kleine hotels met slechte ratings. We keken ook naar leegstaande, historische panden in het centrum van Malaga, waar je ongetwijfeld iets prachtigs van kunt maken, mits je een goed gevulde portemonnee hebt. Daarbij komt ook nog dat het aanvragen van vergunningen, soms maanden of zelfs jaren, kan duren. Vandaar dat onze voorkeur uitging naar al bestaande B&B’s of kleine hotels. Via connecties kwamen we terecht bij een B&B, twee dorpen verder landinwaarts dan Ojén, prachtig gelegen tussen de bergen en met een waanzinnig uitzicht over de vallei. Het stond te koop vanwege privé omstandigheden. Dit project had nog zoveel potentie. Met de financiële hulp van vrienden en familie, die ook in de mogelijkheden van dit project geloofden, konden we in onderhandeling gaan. In ons hoofd waren we al bezig met de kleuren op de muren, het buitenwerk dat aangepakt moest worden en het vullen van de agenda voor het komende jaar. Maar na maanden wikken en wegen, bleek dat het lenen van zoveel geld bij verschillende mensen best ingewikkeld is. Ook de bank twijfelde te veel: jong stel, basiskennis Spaans en weinig ervaring.
Een nieuwe kans
En toen, op het dorpsplein van Ojén, kwamen we de Teteria tegen. Het gezellige terras, vlak bij het hotel was plotseling dicht. Zonder al te veel twijfel besloten we in oktober, net voor de jaarlijkse “Feria” de Teteria over te nemen. Iedereen uit het dorp kijkt het hele jaar uit naar dit feest en spaart al zijn geld om dat er vervolgens in een week er doorheen te jagen. We hadden werkelijk geen idee wat ons te wachten stond. We hebben bij de buren afgekeken om te zien welke prijzen we moesten hanteren, hulptroepen uit het hotel geronseld en familie gevraagd om bij te kunnen springen. Het was een grote maar gezellige chaos. Op de laatste avond van de Feria waren we lichamelijk bekaf maar helemaal vol goede moed om een succes van onze “nieuwe zaak” te maken.
Het voelde als één van de beste keuzes ooit. Mede door alle fouten die we hebben gemaakt, en nog steeds maken, begrijpen we steeds beter wat ondernemen nu eigenlijk inhoudt. Er komt veel bij kijken. De meeste mensen zien alleen maar het werk op de voorgrond en vergeten de zogeheten backoffice. We verliezen ons nog geregeld in de Spaanse regelgeving, in de communicatie met de gemeente. Contacten met leveranciers en andere partijen verloopt vaak moeizaam en op een andere manier dan we in Nederland gewend zijn. Tevens spreekt men alleen maar Spaans, wat het voor ons soms nog lastiger maakte.
Gelukkig konden we parttime in het hotel te blijven werken. In die combinatie zouden we voldoende verdienen om in levensonderhoud te kunnen voorzien. In de ochtenden draaiden we mee met het ontbijt, beantwoordden we de dagelijkse mails en verrichten nog wat andere werkzaamheden. We haastten ons dan naar huis voor een ander shirt en om even te lunchen. Om 14.00 uur stonden we weer in de Teteria om de nodige voorbereidingen te treffen. Want de taarten en alle andere gerechten komen niet uit zichzelf op de borden terecht. Om 16.00 uur openen we dan de deuren voor de gasten.
Te weinig uren in een dag
We werkten van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. Soms kwamen we pas om 03.00 uur middernacht thuis. We waren moe en hadden onze nachtrust nodig. Maar ons toenmalige huurhuis was koud en vochtig, er was geen verwarming en de boiler had precies genoeg water om even snel onze haren te wassen. Zelfs onze moeders waren tijdens die periode blij dat ze weer naar huis mochten. Nadat we hierover hadden geklaagd bij de huiseigenaar werd ons vriendelijk gevraagd om binnen een maand het huis te verlaten. Oke, maar wat dan? Er is maar heel weinig te huur in Ojén en we wilden per se in het hart van het dorp wonen, dichtbij het plein en dus ons werk. Tijdelijk verhuisden we van hot naar haar. Een maandje hier, twee maanden daar…..Daar waren we onderhand wel klaar mee. Er moest een oplossing komen. Huren in dit dorp is duur en wat je er voor krijgt is matig. Zo ontbreekt meestal een normale verwarming, hetgeen in de koudere winter toch wel erg lekker is.
Elena, de lokale makelaar, en onze vaste Cheese-cake klant bracht uitkomst. We werden verliefd op een huis in één van de mooiste straatjes van Ojén. Met behulp van de bank en familie kregen we het geld bij elkaar gesprokkeld, ook voor de ingrijpende verbouwing: alles wat je maar kon bedenken mankeerde aan dit huis. Van dak tot vloer, van voor- tot achterdeur. Gelukkig lukte het om door de ‘rotzooi’ heen te kijken en wisten we dat dit een pareltje zou kunnen worden. We hebben een bod gedaan en na wat onderhandelen was er een akkoord. Maar toen begon de ellende. Er was een huurster die zich met haar valse kat verschanste in het huis en we hadden een tal van bijeenkomsten met alle erfgenamen om uit te leggen wat er zou gaan gebeuren. De helft begreep niet dat het om een verkoop ging.
Gelukkig wisten de directrice van de bank en de makelaar al deze sessies in goede banen te leiden en plaatsten hun vinger waar de familieleden moesten tekenen. En dat alles in “Ojeneto” (lokaal onbegrijpelijk dialect). en in rap tempo. Uiteindelijk kregen alle erfgenamen van de notaris een cheque. Het was gelukt! Het huis was van ons en de verbouwing kon beginnen.
Verbouwen op z’n Spaans
Aangezien het huis in zo’n vervallen staat verkeerde hadden we beslist een aannemer nodig. Diego, uit het dorp, ging dat regelen. Er was ons ingefluisterd de voortgang wel in de gaten te houden. Dat ze op slippers een muurtje metselen en zonder bescherming de tegels slijpen moeten ze zelf weten. Maar dit was ons huis en wij beslisten waar wat weggehaald werd of juist geplaatst moest worden. Zoals bijvoorbeeld het plaatsen van de stopcontacten in de slaapkamer. Onze bedden zijn 180 cm breed, wat niet gebruikelijk is in Spanje, als je dan even niet op let verdwijnen deze achter het bed. We hebben in de doucheruimte een badkamertegel met motief, het is nauwelijks te zien maar toch wil je dat het symmetrisch ligt. Ik geloof dat ze het drie keer opnieuw betegeld hebben.
We kochten dit huis voor onszelf maar ook met het idee om het in de toekomst te kunnen gaan verhuren. Tijdens de verbouwing moesten we daar soms al rekening mee houden, zoals de keuze van wel of geen airco installatie plaatsen. Zelf vinden we een airco onnodig maar voor de verhuur ben je het verplicht. We besloten om dus alvast een pre-installatie te laten plaatsen, want de muren lagen tenslotte toch al open. We hebben kunnen zien wat zo’n huurhuis jaarlijks kan opleveren. Het is best aantrekkelijk om te weten dat het huis met 8 weken verhuur in de zomer, voldoende oplevert om de rest van het jaar ‘gratis’ te wonen. Na vier maanden hard werken was het huis zo goed als klaar en konden we eindelijk verhuizen. Na zes keer verhuizen in drie jaar keken we enorm uit naar een plek voor onszelf.
Een plek waar we ons thuis zouden voelen en waar het in de wintermaanden warm en behaaglijk is. Desondanks hebben we alsnog een paar weken tussen de verhuisdozen geleefd. We hadden geen puf meer om het uit te pakken en alles op zijn plek te zetten. Achteraf gezien hadden we ons misschien wat veel werk op de hals gehaald. We werkten allebei nog erg veel in het hotel, draaiden de Teteria zes dagen in de week en verbouwden tussendoor een huis. Hoe we het gedaan hebben is me een raadsel maar het is gelukt. Het spreekwoord ‘Waar een wil is, is een weg’ was hier zeker van toepassing.
De volgende stap
Na een jaar zijn we gestopt in het hotel. De combinatie werd te heftig. De Teteria draaide goed genoeg om daarvan te kunnen leven. Het gaf ons iets meer tijd om op adem te komen. Voor korte duur want de tijd die we ineens “over” hadden zette ons weer aan het denken. Onze toekomst. Waar willen we over vijf jaar staan? Welke kant willen we op? We zijn het nog steeds met elkaar eens dat ons leven in Spanje aantrekkelijker is. Natuurlijk missen we onze vrienden en familie maar Zuid-Spanje is te overzien. Amsterdam - Malaga is drie uur vliegen en vanaf Malaga Airport ben je binnen 45 minuten met de auto in Ojén.
Het thuisfront
Met de huidige technische mogelijkheden, hebben we veel sociale contacten online en onze familie weet de logeerkamer te vinden. Bijvoorbeeld een handige vader die een kast en een pergola in elkaar komt timmeren of een moeder die zichzelf als doel heeft gesteld het hele huis in een week te sauzen. De band met familie en vrienden is veranderd, maar op een positieve manier. Als we een weekend naar Nederland komen is iedereen bereid om zijn programma op ons af te stemmen zodat we een avond met elkaar door kunnen brengen. Toen we nog in Nederland woonden was er altijd wel iemand die iets beters te doen had. Toch leuk om te zien wat voor een uitwerking emigreren heeft.
Het is niet altijd even leuk. Zoals nu, in tijden van Corona. Niemand die kon bedenken dat we vandaag de dag in een crisis zouden zitten en de hele economie plat ligt door het virus. Wij zitten al een tijdje gedwongen thuis. In ons dorp valt niet te ontkomen aan de strenge maatregelen. De politie, Guardia Civil en het leger staan op de hoek van de straat te controleren. Je bent verplicht aan te tonen met welk doel je buiten bent. En dat mag alleen voor het doen van boodschappen binnen een straal van 10 km, een blokje om met de hond als je die hebt, of voor het halen van medicijnen bij de apotheek. Let op dat je de kassabon meeneemt als bewijs. Loop je zonder goede of geloofwaardige reden op straat dan heb je een bekeuring aan je broek hangen.
En dan om 22.00 uur wordt je gebeld door het thuisfront, het is je broertje. Raar tijdstip om te vragen hoe het gaat, hoor je jezelf denken en je voelt een lichte paniek opkomen. Je neemt op en zonder te begroeten stelt hij de vraag “Is Veerle bij je?”. De paniek neemt toe en je gaat op de bank zitten. Het enige wat je bij blijft is “opa is dood”. Er flitst van alles door je heen en dan besef je dat je helemaal niks kunt doen. We zitten opgesloten in huis. We kunnen niet naar de familie om ze te troosten, dingen uit te zoeken of de begrafenis bij te wonen. We wisten dat die dag een keer zou komen, de dag dat je beseft dat zelfs het zuiden van Spanje ver weg is.
Een nieuw bedrijf
Maar dat is niet het enige wat de Corona crisis moeilijk maakt. Ons werk in de Teteria ligt stil en ook voor de vakantiehuizen ziet het er allemaal erg onzeker uit. We proberen thuis zoveel mogelijk voorbereidend werk te doen, met name voor “Casas y Fincas Andalucia” omdat dit jaar ons eerste seizoen is. Ons nieuwe bedrijf. Het verhuren van vakantiehuizen. We hebben gemerkt dat steeds meer families en stellen het leuk vinden om hun vakantie door te brengen in een eigen huisje, in een gemoedelijk dorp, omringd door Spanjaarden. Een plek waar de kinderen op straat kunnen spelen en waar je lekker thuis kan koken of de hele dag de mogelijkheid krijgt om in jouw hangstoel een boek uit te lezen.
Door onze connecties in het dorp en via de Teteria kennen we redelijk wat mensen met prachtige vakantiehuizen die hun Spaanse bezit best voor een aantal weken per jaar willen verhuren. Mits iemand daar goed toezicht op houdt. Deze twee groepen moeten elkaar kunnen vinden. En dat is precies wat wij gaan doen. En dat niet alleen. Het is meer dan alleen dat leuke huisje. Het gaat ook om alle informatie en service die het tot een super vakantie maakt Omdat wij hier wonen en werken was het voor ons makkelijker om alle tips en trucs te verzamelen in onze Travel Guide waar iedere gast toegang toe heeft. In de omgeving van Ojén liggen zo ongelofelijk veel mooie plaatsen dat je aan een week vakantie niet genoeg hebt. Daarnaast is het altijd handig als iemand anders, een local, al uitgezocht heeft waar je het beste kunt parkeren, bij welke musea je moet zijn of bij welke restaurants en chiringuitos je het lekkerst kan eten.
Pinchos y Chocolate
Daarnaast zijn de gasten ook van harte welkom bij onze Teteria ‘Pinchos y Chocolate’. Hier serveren we naast koffie en thee met huisgemaakte taarten ook lokale wijnen en moderne tapas. We richten ons zowel op toeristen als op de lokale bevolking. Al snel bleek dat de lokale mensen de Teteria bezochten voor het eten van een crêpe. In Ojén wonen relatief veel kinderen die ook altijd buiten spelen. We leerden de mensen uit het dorp kennen en kwamen er al gauw achter dat we niet te snel veranderingen moesten doorvoeren. Tijdens mijn studie werkte ik parttime als Barista waar ik vooral het bakken van taarten wel heel erg leuk vond. Dit was ik uiteraard niet verleerd en het leek ons een goed idee om huisgemaakte taarten aan te bieden. In het begin was dat erg lastig en bleven gasten maar vragen naar de oude kaart. We hebben even getwijfeld maar toch besloten om het even de tijd te geven en inmiddels zijn de taarten niet meer weg te denken, met name de ‘Carrot Cake’ ofwel ‘Tarta de Zanahoria’ is zeer geliefd. Behalve voor de taartjes zijn er ook “vecinos” (buren), die iedere week even iets komen drinken om tegelijkertijd onze huiskat Sjonnie te aaien. Sjonnie had nog wat aandacht in te halen toen hij, volgens omwonenden, een week lang dag en nacht zat te janken vanaf een balkon. Men dacht dat het de kat van het hotel was, deze werd helemaal niet vermist maar toch ga je kijken. Ik (Veerle) ken mezelf en kan het niet over mijn hart verkrijgen om dit zielige beestje zo achter te laten. Dus we klommen naar boven, pakten hem van het balkon en zijn vanaf dat moment trotse eigenaren van Sjonnie.
Wij zijn nu echte dorpsgenoten
Eén van onze belangrijkste dagen is de maandag. Veel andere bars zijn dan gesloten en de traditie was al bij de vorige eigenaar, dat de uitbaters van het dorp hier met zijn allen weekend komen vieren. Op onze eerste maandag openden we de zaak om 16.00 uur en het was vies weer met veel regen. Na een half uur trok de lucht helemaal open en begon de zon te schijnen. Het terras zat binnen een kwartier vol. Ook de horecaondernemers waren nieuwsgierig en kwamen zich even voorstellen. Althans, even? Volgens mij waren we pas om 03.00 uur ‘s nachts thuis. Het viel ons meteen op dat iedereen zo vrijgevig is. Er werden ons continu drankjes aangeboden terwijl we in onze eigen bar stonden. Als wij dan een rondje van het huis wilden uitdelen werd dit afgeslagen want ‘thuis verdien je en geef je niks weg’.
We ontmoetten ook een drankenleverancier die over het algemeen alleen levert aan grote klanten aan de kust. Wij zijn in vergelijking met hen maar kleine afnemers en waarschijnlijk helemaal niet zo interessant. Maar dat is niet belangrijk, in zo’n kleine gemeenschap moeten we elkaar steunen waar kan. Als we ‘s avonds laat een bericht sturen dat het bier op is, staat het de volgende ochtend klaar. We hebben helaas ook wel eens te maken met een dronkenlap, wanneer dat problemen geeft, hoeven we maar te bellen en de hulptroepen staan op de stoep. Dit alles maakt dat we ons heel welkom voelen in dit dorp.
Soms vragen we onszelf wel eens af, wat hadden we gedaan als we nu nog in Nederland zouden wonen? Eerlijk gezegd kunnen we onszelf er niet veel bij voorstellen. We voelen ons thuis in Ojén en willen voorlopig nog niet terug, voor ons is het avontuur eigenlijk pas net begonnen.
Meer weten? Kijk dan eens op de website.