Effe tien versnellingen achteruit en bewust zijn. Meer en meer in liefde ook. Daar leven we toch voor? Ineens komt er ontzettend veel ruimte voor dat wat ertoe doet. In heel Nieuwkoop, heel Nederland. Wat? In heel de wereld.

Wat een heerlijk weer om te wandelen vanavond zeg. Ik geniet van de frisse lucht, in dit mooie en oh zo groene dorp.

Ik voel hoe ik de afgelopen uren mijn kop in het zand heb gestoken. Ik wandel om daar een beetje uit te komen, uit mijn hoofd. Over 5 minuten staat er weer een persconferentie over corona gepland. Zo eentje van: erop of eronder. Een extra grote ronde loop ik dan ook, om die met opzet te missen. Ik wil er niets van weten.

Een mevrouw met een hond komt mij tegemoet lopen op de dijk.

‘Hoi’ zeg ik tegen haar.
‘Hoi’ zegt ze terug.

En ik denk eraan dit voorlopig niet meer te kunnen doen: vrijuit te kunnen wandelen. Ik denk aan Italiaanse taferelen, met zingende mensen op balkonnetjes, die boetes krijgen als ze één stap buiten de deur zetten.
Ik kijk naar de heldere lucht en de zon, daarna weer naar de vrouw.

‘Wat denk jij, krijgen we hier ook zo’n lockdown?’
De vrouw antwoordt met: ‘Nee, ik denk het niet. Wat denk jij?’
Ik: ‘Nou, eerlijk gezegd ben ik wel bang voor een lockdown ja.’

En ik denk direct daar achteraan: gadverdamme, zo geen zin in. Het gaat zo tegen mijn gevoel in.
Was ik net een beetje uit mijn sociale isolement gekropen, door ernstig en langdurig ziek zijn vorig jaar, komt er een crisis van buitenaf die zorgt voor een dikke vette dejávu. Ik wil er niet aan!

Maar natuurlijk ontkwam ook ik er niet aan. En natuurlijk snapte ik heel goed, dat we de lockdown voor een gezamenlijk doel toepasten. Heel goed ook om de zorg te ontlasten waar mogelijk.

Het gemoedelijke en door de lente opbloeiende Nieuwkoop, veranderde tijdens de lockdown toch een beetje in een spookstad. Zo goed als alles dicht, amper mensen op straat, geen vliegtuigen in de lucht, overvolle parkeerplaatsen, heel veel mensen plotseling thuis aan ‘t werk, of zelfs werkloos. Behalve de mensen in de zorg, de supermarkten, de logistiek en natuurlijk nog heel veel meer mensen met beroepen die ik nu onopzettelijk vergeet. Zij moesten door in de fysieke wereld.

Wat ik in deze blog wil benadrukken, is dat er ook positieve kanten zijn. Natuurlijk wil ik helemaal niets bagatelliseren, integendeel. Ik wens ook iedereen een warm hart toe, die in welke vorm dan ook, getroffen is en het zwaar heeft door deze crisis.

Maar wat ik nu zo mooi vind is: kansen zien, leergierig, nieuwsgierig en veerkrachtig zijn; groeien. Daarom nu ook een twist in deze blog.

Elke crisis heeft positieve kanten, ook deze. Misschien heb je zelf ook gereflecteerd en kun je de positieve effecten benoemen. Misschien kan je het (nog) niet, dat geeft niet.

Graag deel ik hieronder de positieve effecten die deze crisis met intelligente lockdown, voor mij met zich meebrachten. Waar ik dankbaar voor ben.

In de eerste plaats vond ik het zo ontzettend mooi te zien en horen, hoe liefdevolle onderlinge hulp zich verspreidde en we verbroederden; hartverwarmend vind ik dat nog steeds.
De mens écht zien en horen, voorbij de stress van alle dag, even tien versnellingen terug. Dit neem ik dan ook weer bewuster mijn dagelijks leven in.

Ten tweede vond ik de vindingrijkheid via het internet betoverend. Mijn werk kreeg vorm via zoom meetings.
Daarnaast volgde ik wekelijks een online concert van mijn favoriete band; dat was ook echt feest!
Ondertussen ontplofte Facebook van de verbindende berichten: creativiteit, muzikaliteit, lieve woorden, etc.
Webinars waren er trouwens ook in overvloed. Zoveel gratis aanbod vanuit liefde. Echt geweldig.

Ten derde was er ineens weer (net als vorig jaar in mijn persoonlijke lockdown) een zee aan vrije tijd, tussen mijn vier muren ontstaan.

En daar stond ‘ie weer hoor, ready om uren bespeeld te worden: mijn zwarte western gitaar, mijn ‘mattie’. En er ontstonden nieuwe melodietjes, teksten en daarna heuse liedjes.

Last but not least, werd het contact met mijn buurvrouw intensiever via: het internet, telefoon en door op een afstandje samen te komen. Samen creëerden we liedjes door vooral online te brainstormen over akkoorden en woorden. We hadden er veel plezier in. En nog steeds, want we zetten het voort. Zo leuk!

Uiteindelijk namen we eergisteren een zelfgemaakt liedje op, dat symbool staat voor deze tijd. Een tijd dat je elkaar nodig hebt. Maar ook daarna, want het is fijn om samen tijd door te brengen.

Wij zeggen: ‘Beter een goede buur, dan een verre vriend!’

Met de muzikale groetjes van,
Charmaine & Ditte